கடவுளோடு ..,,

கடவுளே !

உன்னால் படைக்கப்பட்டேன் நான் எனில்

என் தாயும் தந்தையும்தானே நீ ?

என் மகவுக்கு நானுமென் மணவாட்டியும்தானே ?

எனில் ஒவ்வோர் உயிரும் நீதானே?

ஒவ்வோர் உயிரிலும் கலந்த உன்னை

பிரித்து கோயிலில் மனிதன் வைத்ததேன் ?

மனிதன் கடவுள் பாதி மிருகம் பாதி !

உன்னைப் பிரிந்தபின் மிருகம்தானே மீதி !

உன்னைக் கோயிலில் சிறை வைத்ததால்

நீ அறியாய் என மிருகம் தன் வக்கிரம் காட்ட

மிருகம் தாவர ஜங்கமமென எங்கும்

நீக்கமற நிறைந்துள்ளாய் என மறந்தான் இவன் !

ஜாதி மதம் மாச்சர்யம் பொறாமை அகங்காரமென

பலவித  விகார ஆடையணிந்தே திரிகின்றான் !

முழுதாய் நீ சிறையிலில்லை

முழுதும் நீ விலகவில்லை

முட்டாள் இவனதை உணரவில்லை

மௌனியாய் நீ ஏன் விளங்கவில்லை !

  மகனே !

மௌனியாய் நானில்லை

ஒவ்வொரு அசைவிலும் நானுண்டு;

நான் வேறு நீ வேறல்ல எனினும்

நீயும் நானும் வேறாய் ஆனோம்;

பிரபஞ்சத்தின் ஒவ்வோர் அணுவிலும் நானுள்ளேன்;

ஒவ்வோர் அணுவும் முழுதுமாய் நானில்லை;

ஒவ்வொன்றும் சுதந்திரம் கொண்டுள்ளன

முழுதும் நானாய் மாறிக்கொள்ள; ஆனால்

சிந்திக்கும் மனிதன் கூட எது சுதந்திரமென

அறியாமல் சிக்குண்டு தவிக்கிறான்;

எனக்கு விருப்பு வெறுப்பில்லை;

ஜாதி மதமில்லை, வர்ண பேதமில்லை;

ஆனால் அனைத்தும் உனக்குள் உண்டு;

ஏற்றங்களும் இறக்கங்களும்

உயர்வும் தாழ்வும் குற்றங்களல்ல;

இக்குணங்கள் பிரபஞ்ச இயக்க விதிகள்;

நீக்கலும் நீங்கலும் நீயுணர்ந்து நடந்தால்

உன்பாதை எனைநோக்கி;

அப்பொழுது நீயும் மௌனியாவாய் !